Lapis, Papel, kag iban pa Binalaybay-Pambata sa Kinaray-a ni Noel de Leon

Lapis, Papel, kag iban paBinalaybay-Pambata sa Kinaray-ani Noel de Leon

PDF: http://www.pdfonline.com/convert-pdf-to-html/success.aspx?zip=DocStorage/db4356d5f3e44e6b98161cf76f67f2be/Kag%20Iban%20Pa%203.zip&id=b4681c276eb342deaba080c86514a752&uuid=45ecddb0cdf3492582499dd008afb127

ANG KURING ni NOEL DE LEON

Aga, nagapanglaba si Susan sang mabatian sini ang singgit ni Bruha: Susan, ang kayudiputa! Ginkaon naman sang kuring ang sud-an sa ibabaw sang ref., abi, pangitaa inang kuring nga ina kag dal-a sa akon ang iya ulo.Ginbuy-an ni Susan ang busluton nga panti nga ginalabhan, puno sang bukal ang mga kamot sini sang ginkaptan nia ang sundang. Nagsaka sa atop, naghulat sa kusina, namalaymalay, waay ya nakita ang kuring asta nga sang ginpangsulod sini ang mga kwarto sa balay nga ginaobrahan.Waay sia sang kuring nga nakita sa kwarto ni Bruha, waay man sa kwarto sang bata ni Bruha, sa likod sang balay sa daw bodega nga nagapanimaho sunog nga dahon kon kaagahon, digto ya nakita ang dalok nga kuring, daw bukaw nga isda ang mata sang kuring sang lab-on ini ni Susan sa liog, kag ang bukal sa iya mga kamot naislan sang dugo.Nakibot si Bruha sang makita ang ulo sang kuring: Bana ko ina, bana ko ina, Susan. Ano ang gin obra mo sa iya? Ginbutang ni Susan sa ibabaw sang ref. ang ulo sang bana ni Bruha, kag naghambal samtang nagalumaw-lumaw ang mata: Nakabalos na kita sa iya ma'am, indi matuod ang siyam sini nga kabuhi.

Linggo, Isang Binalaybay

Estranghero tayong lahat nang nagsimula
malamang, parehong nalikha ang ating lakas
mula sa malilikot nating pangalan.

katulad ng gabi, nagdaraan tayong lahat sa lawak nitong kalibutan,
katulad nang mga nauna, dinadalaw tayo ng isang panahon,

at dahil walang masama sa pangungumusta at pagbati
nakikisalo tayo sa munting liwanag na sumabog sa lupa,

at sa pagtantong madali nitong tinatanggap ang mga tulad natin, estranghero
nagkalakas loob tayong gamitin ang natitirang himala sa dulo ng ating dila,

at doon tuluyang nabuo ang isang uniberso, kung saan ang lungsod
ay pinatatakbo ng oras at mga nagkalat na matatalinghagang pangako.

Ngayong gabi’t walang pag-andap ang buwan
inihihingi ko sa ‘yo ng tawad ang nakaraan kong kalibutan
ang mga luhang pangkaraniwan, ang mga galos sa aking balat,

ang sanlaksang alingasaw ng napanis na binalaybay, ang pagod-hingal,
at ang nananahang init sa kaibuturan nitong kaluluwa.

Ang lahat ng ito’y kasama kong humaharap sa ‘yo,
kasama ng aking teritoryo, buo

hayaan mong ako mismo ang magbaklas ng gunita’t saplot
gamit ang aking labi, sa aking kaluluwa, espiritu,

at sa ating mga pagitan.

Estranghero tayong lahat nang nagsimula
kaya ngayong gabi’t walang pag-andap ang buwan

paulit-ulit, hayaan mong isilid ko ang gilas ng iyong pangalan
sa panahon at katawan, kung saan ang nakaraan ay sadyang alikabok na lamang

sa hubad na talata’t unti-unting namamatay.





Guimaras
Agosto 2011

ILANG PAHINA AT MGA LIGAW NA DAMO binalaybay

Katuturan

Madalas kong puntahan at kuwentuhan si Ruby kung kumusta na nga ba talaga ang relasyon ko kay Ronald. Kung paanong natitiis ko ang kagaguhan niya sa akin at sa relasyon namin.

Nakilala ko si Ronald noong nakaraang taon sa Ortis, adik na siya bago ko pa man siya makilala, at ako katatanggap lamang sa Jazzy Salon kung saan hanggang ngayon ay doon pa rin ako nagtatrabaho bilang beauty expert, tagameyk-up, tagagunting at madalas tagalaba ng mga pinaggamitang gamit sa parlor.

Layuan mo na siya habang maaga pa, Bern.

Madalas ko itong marinig kay Ruby sa tuwing hinihingi ko ang payo niya sa relasyon ko kay Ronald. Hindi na mabilang ang pasa ko sa katawan simula nang magsama kami ni Ronald. May mga pasang madaling gumagaling, tulad ng mga pasang handog sa akin ni Ronald. Iiiyak ko lamang ang mga ito, iyayakap sa kaibigan at magiging okey na ako pagkatapos.

Layuan mo siya habang maaga pa, Bern.

Ngayon, alingawngaw na lamang sa aking isipan ang payong ito ng kaibigan. Mag-iisang buwan na mula nang mailibing siya. Malungkot pa rin ako para kay Ruby. Sinasaktan pa rin ako ni Ronald paminsan-minsan. Pero, totoo palang higit na masmasakit ang pagsasalita ng masama at pagmumura sa asawa o bana. Tumatagos ito at pumipilas ng kaluluwa at pagkatao.

Ayoko na, layuan mo na ako.

Ang rason kung bakit sinaksak si Ruby ng kanyang bana. Ang rason kung bakit ngayon, takot na takot akong magsabi o kausapin si Ronald tungkol sa gusto kong paghihiwalay sana namin.

Kahit Siya'y Ano

Limang minuto pa lamang na nakababad sa dagat ng Alubijod ang katawan ni Pablo nang bigla itong makaramdam ng ginaw. Agad-agad na umahon at nagtungo sa cottage upang patuyuin ang buong katawan gamit ang asul na tuwalya. Ala-singko na ng hapon at kasalukuyang lumulubog ang araw. Katahum, diba Pablo? Waring binalaybay ni Rebecca. Paboritong makatang feminista at guro ni Gaby sa UP. Hindi maalis ang titig ni Pablo sa lumulubog na araw. Ambilis. Hindi ko tuloy alam kung malulungkot ako o masisiyahan sa paglubog nito. Agad na ibabaling ang tingin kay Gaby. Ikaw, Gaby, masaya ka ba ngayon? Alam ni Pablo na sasagutin lamang siya ni Gaby ng oo o hindi. Nagtatampo ka pa rin ba sa akin? Hindi ba’t masyado namang OA kung hanggang dito sa Guimaras, e dadalhin mo ‘yang tampo mo. Mabilis na nagdilim ang buong resort ng Alubijod, tanging ang mga sulo lamang ang nagbibigay liwanag sa paligid. Romantiko ang mga tagpong tulad nito diba Gaby? ‘Yong alam mong tayong dalawa lamang ang magkakilala sa lugar na ito, tayong dalawa lamang ang magsasalo sa buong magdamag. Tatayo si Gaby at magtutungo sa dalampasigan. Ang sarap-sarap sa pakiramdam, Pablo. Ang hampas ng alon sa buhangin, ang maliliit na huni ng kurulaknit galing sa kung saang kuweba, ang init ng mga palad natin at ang di mabilang na bituin sa langit. Totoong wala nga siguro akong karapatang magtampo ngayon. Ano pa ba ang mahihiling ko pagkatapos ng ilang taong pagpapagapos sa unibersidad? Nasa akin na ang gabi at ang isang ikaw. Ipangako mo ngayon Pablo, na sa akin ka lang at ako lamang sa ‘yo. Bumilis ang tibok ng puso ni Gaby. Ang hirap sakyan ng gabi. Mahirap lokohin ang sarili, Pablo. Bigla. Waring naghunas ang tubig sa dagat. Nawala ang mga bituin sa langit at binalot ang gabi ng malungkot na katahimikan. Pablo, hindi natin maaaring pilitin ang ating mga puso, wala tayong karapatang ikulong ito sa lahat ng posibilidad at pagkakataon. Tao lamang tayo at umiibig. Kailangan nating mabuhay.